ตอนที่ 3
เรื่องราวของเวนดี้
เคลลี่ไม่ใช้ผู้ชายที่ดีและฉันไม่เคยชอบเขา
ฉันทำงานให้เขาได้ 1 ปีแล้ว
พ่อของฉันหางานให้ฉัน เขาบอกฉันว่าทำงานหนักและไม่คิดที่จะถามคำถาม
เคลลี่มักจะโกรธอยู่บ่อยๆ และเมื่อไรที่เขาโกรธ
เขาตะโกนใส่ทุกคนและใบหน้าเขาจะแดงมากๆ ฉันกลัวเขา แต่ฉันไม่อยากตกงาน
ฉันต้องการเงินและมันไม่ง่ายเลยที่จะหางานใหม่
ริชาร์ดเริ่มทำงานที่เคลลี่ประมาณ
1 เอนที่แล้ว
เราเป็นเพื่อนที่ดีแต่เราไม่พูดมากเกี่ยวกับงานของเรา
ไม่มีใครที่เคลลี่พูดเกี่ยวกับงาน เราไม่รู้จริงๆว่าเขาทำธุรกิจอะไร
เขามีอู่ซ่อมรถ 2 แห่งในเมืองและเขาซื้อขายรถเก่า
นอกจากนี้เขายังซื้อและขายสิ่งอื่นๆอีกจำนวนมาก เช่น เฟอร์นิเจอร์ รูปภาพเก่าๆ
เครื่องประดับ ฉันคิดว่าบางสิ่งจากส่งเหล่านี้ถูกขโมย แต่ฉันไม่ถาม
10 วันที่แล้วเคลลี่เรียกฉันไปยังสำนักงานของเขา
ฉันยืนอยู่ที่นั่นและรอคอยเขาเริ่มพูดบางอย่างกับฉัน
แต่เขาหยุดพูดและมองไปยังกระดาษของเขา
แล้วเขาก็เอาสมุดบันทึกของเขาขึ้นมาและเปิดมัน
“เวนดี้
คุณจะทำอะไรในสุดสัปดาห์หน้า?”
“ฉันไม่แน่ใจ
มิสเตอร์เคลลี่”
“คุณจะเดินทางไปยังธุรกิจเล็กอย่างไร?
ฉันจะจ่ายให้คุณสำหรับมันแน่นอน”
ทำให้ฉันประหลาดใจและฉันไม่ได้ตอบกลับในทันที
แล้วฉันก็พูด “ธุรกิจท่องเที่ยวเหรอ มิสเตอร์เคลลี่?”
“ใช่
ไปเยอรมัน เพียงแค่วันเดียว มันเป็นงานไม่ยากแต่มันสำคัญ คุณจะพูดอะไร?”
ฉันไม่รู้เกี่ยวกับธุรกิจของเคลลี่มากนัก
แต่ฉันรู้ว่ามีอะไรแปลกๆเกี่ยวกับการเดินทางเหล่านี้ไปยังประเทศอื่นๆ
พวกเขาจะเกิดขึ้นทุกๆ สองหรือสามเดือน และหลังจากที่พวกเขามีประชุมลับในสำนักงาน
มักจะสายในตอนเย็น ฉันตัดสินใจว่าฉันไม่อยากไป
“แต่...แต่ฉันไม่เคยไปเยอรมัน
คุณไม่คิดว่า....บางทีคุณอาจจะขอให้คนอื่นๆ”
“ผมกำลังถามคุณ
เวนดี้ ผมบอกว่ามันสำคัญและผมอยากให้คุณทำมัน”
ฉันเริ่มพูดบางสิ่งแต่เขายังคงพูดอยู่ “ผมมีเพื่อนในแฟรงค์เฟิร์ต
พวกเขาต้องการส่งของบางอย่างให้ฉัน เขาจะให้คุณกล่องเล็กมา 3 กล่อง เช่น กล่องไข่ และคุณจะนำพวกมันกลับมาที่นี่
ไม่มีอะไรยากเลย”
ฉันไม่ได้พูดอะไร
“เธอกำลังฟังฉันอยู่ไหม
เวนดี้?” เขาถาม “ฉันอยากให้คุณทำงานให้ฉัน” ตอนนี้เสียงของเขาดังขึ้น
ฉันมองใบหน้าของเขา
“ฉัน...ฉันขอโทษ มิสเตอร์เคลลี่ ฉันเพิ่งจำได้ว่าสุดสัปดาห์หน้าฉันไม่ว่าง
ฉันไม่สามารถทำมันได้”
เขากระโดดขึ้น
เก้าอี้ของเขากลับลงไป “ตอนนี้เพียงแค่คุณฟังผม สาวน้อย คุณทำงานให้ผม จำไว้
ผมคือคนที่จ่ายเงินให้คุณ” เขาจับแขนของฉันและเขย่าฉัน “ตอนนี้ผมกำลังบอกคุณ
ไม่ใช่กำลังถามคุณ คุณจะไปแฟรงค์เฟิร์ตหรือคุณจะมีปัญหา
คุณจะออกเดินทางด้วยเครื่องบินเที่ยวแรกของเช้าวันเสาร์และกลับมาในตอนเย็นพร้องกล่อง
3 ใบ และห้ามพูดกับใคร คุณเข้าใจไหม?”
แล้วเขาก็เดินออกไป
ฉันไม่ได้นอนในคืนนั้นและคืนถัดจากนั้น
ฉันอยากบอกริชาร์ดแต่เขาออกนอกเมืองงานอื่นๆของเคลลี่ ฉันจำทำอย่างไร? ฉันกลัว
และเคลลี่รู้ว่าฉันกลัว เขาไม่ได้พูดเกี่ยวกับมันอีกเลย
แต่ในวันศุกร์เขาเรียกฉันไปยังสำนักงานของเขาและให้ตั๋วเครื่องบินแก่ฉันและเงินจำนวนหนึ่ง
หลบหนีไม่ได้
เช้าวันเสาร์มาถึงและฉันไปที่สนามบิน
ขณะที่ฉันกำลังรอ ฉันได้ยินเสียงเรียกชื่อของฉัน ฉันรู้เสียงนั้นทันที ฉันเดินรอบๆ
“ริชาร์ด!” ฉันร้องไห้ โอ้ ริชาร์ดฉันดีใจที่เจอคุณ
แต่คุณมาทำอะไรที่นี่?
“ฉันมากับคุณ
ไปยังแฟรงค์เฟิร์ต เคลลี่บอกฉัน นี่ตั๋วของฉัน”
“คุณหมายถึง...รอเดี๋ยวนะ
เคลลี่บอกอะไรคุณ?”
ริชาร์ดยิ้ม
“เขาบอกให้ผมไปกับคุณ นั่นคือทั้งหมดที่อยู่กับคุณ
คุณรู้บนเครื่องบิน...และในแฟรงค์เฟิร์ต”
ฉันเริ่มเข้าใจ
“เขาบอกให้คุณมาดูฉัน คุณหมายถึง”
เมื่อเราอยู่บนเครื่องบิน
ริชาร์ดถามฉันเกี่ยวกับงานที่เคลลี่ เขารู้เกี่ยวกับธุรกิจของเคลลี่น้อยมาก
และเขารู้น้อยมากเกี่ยวกับการเดินทางไปยังแฟรค์เฟิร์ต
ฉันบอกเขาเกี่ยวกับกล่องไข่และทำไมฉันถึงกลัว “กล่องขนาดเล็ก เคลลี่บอก
ฉันคิดว่ามันเป็นเครื่องเพชร” ฉันบอกริชาร์ด “ฉันคิดว่า...ฉันคิดว่ามันเป็นการขโมยเครื่องเพชร”
ตอนนั้นริชาร์ดโกรธมากและพูดว่า
“เคลลี่ไม่ควรส่งคุณมาทำงานอย่างนี้ ทำไมเขาไม่ไปด้วยตัวเขาเอง?”
“แต่ที่นั่น
ริชาร์ด มันง่ายสำหรับผู้หญิง เคลลี่รู้ เขาฉลาด คุณก็รู้แต่เขาคิดว่าฉันกลัว
ดังนั้นเขาจึงส่งคุณมาดูฉัน”
ริชาร์ดเพียงแค่นั่งอยู่ที่นั่น
และรู้หลังจากที่เขากลับมาหาฉัน “คุณไม่ได้จะทำมัน
คุณไม่ได้จะขโมยเครื่องเพชรเพื่อผู้ชายคนนั้น ปล่อยมันให้ผม
ผมคิดว่าบางสิ่งบางแผน” แล้วเขาก็เงียบอีกครั้ง
เมื่อเราไปถึงแฟรงค์เฟิร์ต
เราไปยังโรงแรมเพื่อรับประทานอาหารเช้า แล้วริชาร์ดเดินออกไปซื้อหนังสือพิมพ์
และหลังจากนั้นเรานั่งประมาณครึ่งชั่วโมง
เรามีนัดกับเพื่อนของเคลลี่ด้านนอกโรงแรม
เมื่อเราเดินออกไปนอกประตู ผู้ชาย 2
คนกำลังรอพวกเราในรถเบ็นซ์สีขาว
เราขับไปบนถนนที่แสนจะวุ่นวายของเมืองและเข้าไปยังชนบท เวลาต่อมาเราหยุดที่บ้านเก่าๆหลังหนึ่งที่มีต้นไม้อยู่รอบๆบ้าน
เราทั้งหมดเข้าไปด้านในและผู้ชายพาเราไปยังห้องมืดที่อยู่ด้านหลังและอยู่ด้านซ้ายมือของเรา
มันหนาวและริชาร์ดให้เสื้อคลุมของเขาแก่ฉัน เขายิ้มเงียบๆให้กับตัวเอง
เรารออยู่ในความเงียบ
คนในอีกห้องหนึ่งกำลังพูดกัน เราอาจได้ยินเสียงของพวกเขา
แล้วคนที่ขับรถเมอซิเดสมาและพาเราไปยังชั้นบน
ผู้ชายที่ต่ำในเสื้อสีเขียวกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะ
บนโต๊ะด้านหน้าของเขามีกล่องอยู่ 3
ใบ เขากำลังเล่นปากกาและมองเราอย่างระมัดระวัง ริชาร์ดพูดกับเขาเป็นภาษาเยอรมัน
ฉันไม่เข้าใจ และฉันได้ยินชื่อของเคลลี่ และผู้ชายที่อยู่ในเสื้อสีเขียวเริ่มพูดบางสิ่ง
ทั้งหมดในที่นั้นมีเสียงอยู่ด้านนอก
เสียงของรถยนต์และผู้คนกำลังวิ่ง
ชายคนนั้นกระโดดขึ้นจากโต๊ะของเขาและดึงปืนออกมาจากกระเป๋าของเขา
เขาพยายามไปยังหน้าต่างแต่ในขณะนั้นประตูถูกเปิดและตำรวจ 3 นายวิ่งเข้ามา และกระโดดไปยังเขามีการต่อสู้กันแต่ตำรวจเอาปืนของเขาจากเขาและกดเขาลงบนพื้น
ชายที่มีอายุมากกว่ามาถึง สารวัตรตำรวจนายหนึ่งที่มีผมสีเทา
และเริ่มให้คำสั่งแก่ตำรวจ เขาเรียกริชาร์ดมาในห้องและภาษาอังกฤษฉันดีมาก
“คุณสบายดีหรือเปล่า? พวกเขาไม่ได้ทำร้ายคุณ ที่พวกเขาทำ?”
เขาให้คำสั่งมากขึ้นแล้วเขาก็มาข้ามริชาร์ดและยื่นมือของเขาออกมา
“ทำได้ดี ชายหนุ่ม ฉันต้องขอบคุณที่คุณช่วย” เขาหันมาทางฉัน “และขอบคุณเช่นกัน
คุณทำได้ดีมาก คุณทั้งคู่ มันเป็นวันที่ดีสำหรับการทำงานของเราทุกคน”
ฉันมองไปยังริชาร์ดเขายิ้มน้อยๆ
ให้ฉัน “เขาหมายถึงอะไร?” ฉันถามแต่ริชาร์ดไม่ได้ตอบคำถาม
สารวัตรก็ได้อธิบายให้แก่ฉัน
“เพื่อนของคุณได้โทรศัพท์มาหาเราเมื่อเช้านี้จากโรงแรมของคุณ หลังจากนั้นมันก็ง่าย
เราก็รอใกล้ๆโรงแรม รถเมอซิเดสสีขาวแล้วเราก็ตามมันมาที่นี่”
สารวัตรพาพวกเขากลับไปยังแฟรงค์เฟิร์ตในรถของเขาและเมื่อเราไปถึงที่นั่น
เราไปในสำนักงานของเขาครั้งเดียว
เขาสั่งกแฟสำหรับพวกเราและขณะที่กำลังรอกาแฟเขาก็ได้พูดขึ้นมาว่า
“คุณได้ช่วยพวกเรามามากแล้วแต่เราอยากช่วยคุณมากกว่าหนึ่งอย่าง
ยังคงเป็นมิสเตอร์เคลลี่...และเพื่อนของพวกเขา เรามีแผนสำหรับพวกเขา” โอ้ใช่
เขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับโจว์ เคลลี่
เขานำกล่องมา
3 ใบและวางไว้บนโต๊ะด้านหน้าของพวกเรา แล้วเขาก็พูดว่า
“เราอยากให้คุณนำสิ่งนี้กลับไปอังกฤษกับคุณ”
ริชาร์ดและฉันมองไปยังเขาด้วยความประหลาดใจ
สารวัตรรอครู่หนึ่งแล้วเดินไป
“คุณไม่จำเป็นต้องกลัว บางทีคุณคิดว่าเกี่ยวกับตำรวจอังกฤษ คือว่ามัน?
ทุกอย่างจะไม่เป็นอะไร
ฉันจะพูดกับหัวหน้าผู้จัดการเอ็ดเวิร์ดในลอนดอนจะไม่เป็นปัญหาสำหรับคุณ”
ตอนนี้ฟังอย่างระมัดระวัง เขาเดินไป “เพียงแค่ให้เครื่องเพชรแก่เคลลี่
คุณจะไม่รู้เกี่ยวกับอุบัติเหตุของเพื่อนคุณชาวเยอรมัน และคุณจะต้องไม่บอกทุกคนเกี่ยวกับมันหรือการนทนาของเราในวันนี้
มันสำคัญมากตำรวจอังกฤษจะดูเคลลี่และรอ คุณเข้าใจไหม?”
แผนนี้อันตรายต่อฉันแต่ริชาร์ดพูด
“ใช่ แน่นอน เราจะทำมันหรือไม่ทำเวนดี้?” ริชาร์ดไม่ได้กลัวเคลลี่ คุณก็เห็น
ดังนั้นเราได้นำกล่องกลับมากับเราบนเครื่องบินในวันเสาร์ตอนเย็นจากแฟรงค์เฟิร์ต
เราไม่ได้รับกลับมาจนเกือบเที่ยงคืน
เราเอากล่องไปตั้งไว้ที่บ้านหลังหนึ่งของเคลลี่ เขาบอกให้เรารอแล้วเขาก็เข้าไปยังอีกห้อง
เมื่อเขากลับมา เขาดูมีความสุขมาก เขาวางมือลงบนกระเป๋าของเขาและนำต่างหูทองคำออกมา
“นี่สำหรับเธอ เวนดี้ สำหรับวันเกิดของคุณในวันพฤหัสบดีหน้า”
“ไม่
มิสเตอร์เคลลี่ ไม่ คุณไม่ต้อง ฉันไม่สามาถเอามันได้ จริงๆฉันไม่สามารถ”
“แน่นอน
เธอสามารถ” เคลลี่หัวเราะ “คุณทำงานหนักให้พวกเราและเราจะมีงานฉลองให้คุณ
ให้ทุกคนไปร่วมกันในคืนวันพฤหัสบดี คุณอยากไปที่ไหน? ไปริทซ์? หรือเต้นดิสโก้? ไม่
ฉันรู้....และเขาเริ่มร้องเพลง
ทั้งหมดเราจะเจอกันที่แม๊กซิม
เราจะมีเวลาที่ยอดเยี่ยม
ฉันบอกเขา
3 ครั้งว่าฉันไม่อยากได้งานเลี้ยงแต่เขาไม่ฟังฉันเลย
เขายินดีกับตัวเองเกินไป “โอ้ ใช่ เวนดี้ เราจะมีงานเลี้ยง และคุณจะต้องใส่ต่างหูนี้
และฉันจะรู้ว่าคุณคือสาวน้อยที่ดีของฉัน”
ปากของเขากำลังยิ้มแต่สายตาของเขาเยือกเย็น
ริชาร์ดกระซิบที่หูของฉัน
“ตอบตกลงเขา เวนดี้ และรับต่างหูนั้นของเขา คุณสามารถให้พวกเขาคืนในภายหลังได้
เราไม่อยากผิดปกติในตอนนี้”
วนถัดไปผ่านไปอย่างช้ามาก
วันจันทร์และวันอังคารทุกอย่างในสำนักงานเงียบ
เคลลี่ไม่พูดกับฉันอีกเกี่ยวกับการไปแฟรงค์เฟิร์ต
เขาอยู่ที่สำนักงานเป็นเวลานานมากและคุยโทรศัพท์ตอลดเวลา ไม่มีตำรวจมาที่สำนักงาน
และไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันเริ่มกลัว
เช้าวันพุธริชาร์ดมาหาฉัน
“เขายังอยู่ในนนี้ไหม?” เขาถามมองไปยังประตู
“ตอนนี้ไม่
ทำไม?”
“ฉันต้องการกุญแจสำนักงานขอองเขา
แค่แป๊บเดียว”
“แต่ริชาร์ด...”
“มานี่
เวนดี้ เขาไม่เคยรู้”
“คุณไปที่นั่นไม่ได้
ริชาร์ด เขาจะมาที่นี่ในอีกไม่กี่นาที มันอันตรายมาก”
“ได้โปรด
เวนดี้ มันจะไม่นาน ฉันจะออกมาทันที”
“แต่ทำไม....คุณต้องการอะไร?”
“อย่าเพิ่งถาม
เอากุญแจมาให้ฉันเร็วๆ”
แน่นอนในที่สุดฉันก็ให้กุญแจแก่เขา
เขาเปิดประตูและเข้าไปด้านใน ผ่านไปไม่นานแล้วเขาก็ตะโกน “ฉันคิดว่า
ฉันเจอบางสิ่ง”
ฉันเข้าไปข้างในและเห็นริชาร์ดกำลังยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเคลลี่พร้อมกับจดหมายในมือของเขา
เขาชูมันขึ้นมาให้ฉัน “นี่” เขาพูด “มันจะช่วยเรา”
“คุณหมายถึงอะไร?”
ฉันไม่เข้าใจ
“ฟังนะ”
เขาอ่านจากในจดหมาย....ไข่มาถึงตอนสัปดาห์ที่แล้วและตอนนี้พวกเขาอยู่ในบ้านของฉัน
จะมีในวันที่ 18 เมษายน เวลา 11 โมงเช้า
“วันที่
18” ฉันพูด “วันเสาร์หน้า”
แล้วฉันได้ยินเสียงรถจากด้านนอก
“นั่นเขา” ฉันร้องให้ “เร็ว! เก็บจดหมายกลับ คุณต้องออกไปจากที่นี่อีกครั้งหนึ่ง “
ฉันวิ่งไปยังสำนักงานของฉันกับริชาร์ดที่อยู่ด้านหลังฉัน
“ออกไป เร็ว!”
ฉันผลักเขาเข้าไปในห้องครัวและในเวลาเดียวกันประตูถูกเปิดและเคลลี่เดินเข้ามา
“อรุณสวัสดิ์
เวนดี้” เขาพูดโดยไม่หยุดและเข้าไปในสำนักงานของเขาและปิดประตูตามหลังเขา
ริชาร์ดรีบออกไปจากสำนักงานและฉันไม่เจอเขาอีกเลยในวันนั้น
เขาโทรศัพท์มาหาฉันในตอนบ่ายของวันถัดไป ซึ่งก็คือวันพฤหัสบดี
ฉันรู้ว่าเขาไม่มีความสุขเกี่ยวกับบางอย่าง
“เกิดอะไรขึ้น
ริชาร์ด?”
“ฉันไม่ได้ทำงานให้เคลลี่อีกต่อไป”
เขาบอกฉัน “เมื่อเช้านี้เคลลี่บอกฉันให้ทำงานเล็กๆอื่นๆของเขา และฉันตอบปฏิเสธ
เขาเริ่มตะโกนใส่ฉัน แล้วเขาก็บอกฉันให้ไป คือมัน...ฉันกำลังหางานอื่น”
เขาหัวเราะเล็กน้อย และที่ร้ายไปกว่านั้น เขาไม่จ่ายเงินให้ฉัน
และตอนนี้ฉันม่สามารถซื้อของขวัญวันเกิดให้เธอได้”
“โอ้ริชาร์ดมันไม่สำคัญเลย”
ฉันพูด “แต่คุณมาที่งานเลี้ยงของเคลลี่ให้ฉันที่แม๊กซิมคืนนี้ไหม?
ฉันจะไม่ไปถ้าไม่มีคุณ คุณต้องมา”
“ฉันไม่ไป
เวนดี้ ฉันอยากไปที่นั่น คุณก็รู้แต่เราจะไม่เจอกันจนกว่าจะถึงวันเสาร์”
“ทำไม?
เกิดอะไรขึ้นในวันเสาร์? และเกิดอะไรขึ้นกับ...กล่องไข่? ตำรวจจะทำอะไร?
เคลลี่บอกว่าจะต้องใส่ต่างหูทองอันใหม่ในงานเลี้ยง
แต่ฉันไม่อยากใส่พวกเขามาจากแฟรงค์เฟิร์ตหนึ่งในกล่องไข่ และพวกเขาขโมยมัน! โอ้ริชาร์ด ฉันกลัว ฉันทำอะไรลงไป?”
“ทุกอย่างจะดีขึ้น
เวนดี้ จริงๆ ฉันมีแผนเพียงแค่ไปงานเลี้ยง ไม่ต้องกังวล ฉันจะเจอคุณเร็วๆนี่”
ริชาร์ดวางสายโทรศัพท์ลง
และฉันก้ไม่เจอหรือได้ยินเสียงเขาอีกเลยตั้งแต่ตอนนั้น
