เรื่องสั้น Ear-ring
from Frankfurt
ตอนที่ 1
คืนหนึ่งที่ออกยังแม๊กซิม
เจนนิเฟอร์มองไปยังนาฬิกาบนผนังห้องอย่างรอคอย
เกือบจะแปดครึ่งแล้วแสงไปในห้องของคุณหมอกินสันเปิดแล้ว “ฉันไปสาย”
เธอพูดกับตัวเอง “ทำไมถึงไม่รีบ?” ตอนเย็นที่ห้องผ่าตัดจะวุ่นวายเสมอในวันพฤหัสบดี
แต่คืนนี้แย่กว่าปกติ
เธอรีบวางหนังสือพิมพ์ลงในตู้
หลังจากนั้นเธอนำเสื้อโค๊ตสีขาวของเธอออกมาจากตู้นั้น
เธอปิดไฟเมื่อบางคนสั่นกระดิ่งที่หน้าประตู โอ้ไม่! ไม่มีผู้ป่วยอื่นแล้ว ไม่ได้อยู่ที่ชั่วโมงนี้ เธอวิ่งไปที่ประตูและเปิดมัน
ด้านนอกมันมืดแต่เธอได้เห็นผู้ชายคนหนึ่ง เขาล้วงมือลงไปในกระเป๋าของเขา
เขาส่ายหัวและเอาไฟส่องไปยังใบหน้าของเขา
“ริชาร์ด
!” เธอร้องด้วยความประหลาดใจ “เธอมาทำอะไรที่นี่”
“ฉันเข้าไปข้างในสักครู่หนึ่งได้ไหม?”
เขาไมรอฟังคำตอบแต่ดันเธอและเข้าไปด้านใน
เจนนิเฟอร์กลับไปที่เขาปกติเธอพอใจเมื่อริชาร์ดเรียก แต่นี่มันเป็นเวลาที่ผิด
“ฉันขอโทษ แต่เธออยู่ที่นี่ไม่ได้ ฉันต้องรีบไป
ฉันมีนัดกับแคลร์เพื่อนของฉันสำหรับอาหารมื้อค่ำและ....” เธอหยุดพูด
สายตาของริชาร์ดเขาดูเหนื่อยและกังวล
“เกิดอะไรขึ้น?”
เธอถาม
เพียงแค่นั้น
คุณหมอกิบสันเรียกมาจากห้องของเขา “ฉันได้ยินเสียงกระดิ่งหน้าห้อง คุณพยาบาล
มีผู้ป่วยอีกเหรอ?”
“ไม่ค่ะ
มีแค่ริชาร์ดน้องชายของฉัน” เธอตอบกลับไป
เธอกลับไปยังริชาร์ด
“มีอะไรผิดปกติอีกล่ะ” เธอถามอีกครั้ง
เขาส่ายหัวของเขา
“ฉันสบายดี” เขาตอบ “มันเป็นเพียง.....ฉันมีปัญหาบางอย่างในที่ทำงาน”
“ปัญหา?”
“จริงๆแล้วมันไม่มีอะไรหรอก
ฉันแค่พูดบางอย่างกับเจ้านายและเขาไม่ชอบมัน เขาโกรธฉัน
และ......และในตอนท้ายเขาบอกหั้นไป ดังนั้นฉันเลยตกงาน”
“โอ้ริชาร์ด
ไม่มีอีกแล้ว!
ทำไมเธอถึงทำแบบนั้น?” เจนนิเฟอร์เริ่มมีอารมณ์ฉุนเขา “และตอนนี้เธอไม่มีเงิน
ใช่ไหม?”
“เข้าใจง่ายนี่
เจนนี่ ฉันไม่ต้องการมาก พียงแค่ 20 ปอนด์เท่านั้น แล้วฉันจะจ่าคืนเธอในสัปดาห์หน้า จริงๆ”
เขาวางมือลงบนแขนของเธอ “เธอสามารถทำมันให้ฉันได้ หรือเธอไม่สามารถ แค่ 20 ปอนด์เองมันสำหรับของขวัญ”
“ใช่ฉันรู้
ฉันรู้ ของขวัญสำหรับสาวๆคนพิเศษ คนก่อนหน้านี้และคนต่อไป”
เจนนิเฟอร์รู้จักน้องชายของเธอดี
และเธอจะโกรธเขาอยู่บ่อยๆแต่เธอก็ไม่เคยที่จะปฏิเสธเขา
เธอเปิดกระเป๋าแล้วนำเงินออกมาและให้มันแก่เขา
“แต่จำไว้ว่าฉันต้องได้มันคนในสัปดาห์หน้า”
ริขาร์ดยิ้มและโอบแขนรอบตัวพี่สาว
“ขอบใจเจนนี่ คนนี้แตกต่างจริงๆ หล่อนพิเศษมากๆ แต่เธอรีบ ดังนั้น
ตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว”
“อย่าลืม”
เธอบอกเขา “สัปดาห์หน้า 20 ปอนด์”
ร้านอาหารแม๊กซิมกำลังยุ่ง
หนุ่มสาวจากสำนักงานที่มีอายุลายคน กลุ่มของนักเรียน และกลุ่มประชาชน
เจนนิเฟอร์มองไปรอบๆเพื่อหาเพื่อนของเธอ
ปกติแคลร์จะนั่งใกล้หน้าต่างแต่คืนนี้หล่อนไม่ได้นั่งที่นั่น
บางคนก็มีงานเลี้ยงและโต๊ะบริเวณนั้นเต็มหมด
ขณะที่เจนนิเฟอร์ได้ยินเสียงแคลร์จากทางด้านหลังของเธอ “เธอไม่ได้หายไป
ฉันอยู่ที่นี่หลายชั่วโมงแล้ว”
“ฉันรู้
ฉันมาสาย” เจนนิเฟอร์พูด “และฉันขอโทษวันนี้ฉันยุ่งมากจริงๆ
คนไข้คนล่าสุดกว่าจะได้ออกมาจนกระทั่ง 8.30 และหลังจากนั้นริชาร์ดมาหาฉัน เขามายืมเงินฉัน เขามายืมเงินฉันเสมอ”
พวกเธอไปยังโต๊ะที่ยังว่างอยู่
บริกรเดินมาที่พวกเธอและรับการสั่งอาหารจากพวกเธอ
ขณะนั้นที่นั่นมีเสียงเชียร์จากงานเลี้ยงข้างๆหน้าต่าง
ผู้ชายมีอายุในชุดสูทสีเทาได้ยืนขึ้น
เขาพูดไม่กี่นาทีและหลังจากนั้นเขาได้ชูแก้วของเขาขึ้น
คนอื่นๆทั้งหมดก็ยืนขึ้นและมองไปยังหญิงสาวซึ่งสวมต่างหูทองอันโต
ซึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้ถัดจากพวกเขา ทุกคนหัวเราะและหลังจากนั้นเขาเริ่มร้องเพลง “Happy birthday to you” พวกเขาทั้งหมดมองไปยังหญิงสาว
แต่หล่อนเพียงแค่นั่งตรงนั้นโดยปราศจากรอยยิ้มบนใบหน้าของหล่อน เพลงมาจนถึงตอนจบ
เสียงเชียร์ดังขึ้นอีกครั้ง เสียงตะโกนและเสียงหัวเราะดังมากขึ้น บางคนพูดว่า “21 วันนี้.... 21 วันนี้......”
และตอนนี้ทุกคนในร้นอาหารก็ร้องเพลงด้วย
ทันใดนั้นเกิดเสียงดังขึ้น
หลังจากนั้นบางคนก็กรีดร้องและตะโกนขึ้น “ไปเอาผ้าขนหนูมาเร็วๆ”
ผู้ชายที่อยู่ในชุดสูทสีเทากำลังนอนขวางอยู่บนโต๊ะ
เขากุมใบหน้าของเขาโดยมีเลือดสีแดงไหลออกมา บนโต๊ะมีแก้วแตก
บางคนพูดเสียงดังว่า
“เกิดอะไรขึ้นเขาล้มลง” หลายคนก็พูดในเวลาเดียวกัน “มันคือหัวใจของเขา
คุณรู้...”โจอี้ได้ออกมาจากโรงพยาบาลหลายปีแล้ว....” “......หัวของเขาโดนแก้วเหล่านั้น”
ผู้ชายที่นอนขวางอยู่บนโต๊ะ
เจนนิเฟอร์กระโดดขึ้นและทั้งเธอและแคลร์วิ่งไปยังเขา
“เราเป็นพยาบาล”
เจนนิเฟอร์พูด “เราสามารถช่วยได้”
มีบาดแผลข้างใบหน้าผู้ชายคนนั้น
มันลึกและเขาเสียเลือดมาก บริกรวิ่งมาพร้อมกับผ้าขนหนู
เจนนิเฟอร์เอามันมาวางไว้บนบาดแผล ชายคนนั้นเปิดปากออกและเขาได้รับเสียงแปลกๆ
“เขาต้องไปพบหมอ
เราจะพาเขาไปโรงงพยาบาล” เจนนิเฟอร์พูด เธอเดินไปยังแคลร์ “เธอมาที่นี่ในรถของเธอ
หรือเธอไม่?”
“ใช่
เข้ามา เราจะพาเขาไป” แคลร์ตอบ
พวกเขาช่วยพาผู้ชายออกมาด้านนอกและนำไปยังรถของแคลร์
เจนนิเฟอร์กระโดดไปอยู่ข้างๆเขา และพวกเธอขับรถออกไป
เธอกดผ้าขนหนูลงบนใบหน้าของผู้ชายคนนั้น เลือดออกมาไม่มากแล้ว และเขาเริ่มรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย
“ที่ไหน
เรากำลังไปไหน” เขาถาม “คุณพาผมไปที่บ้านได้ไหม?”
“อยู่ที่นี่และอย่าพูด”
เจนนิเฟอร์บอกเขา คุณล้มลงและคุณได้รับบาดเจ็บ คุณจะได้รับสิทธิทั้งหมด
แต่คุณต้องไปให้หมอดูก่อน อีกไม่นานเราจะถึงโรงพยาบาล”
คำว่า
“โรงพยาบาล” ชายคนนั้นพยายามจะลุกขึ้นนั่งโดยทันทีทันใด “ไม่! ไม่!” เขาพูดอย่างโกรธเคือง
“ผมไม่ต้องการไปโรงพยาบาล ผมรู้สึกดีขึ้นแล้ว พาผมกลับบ้าน แล้วคุณเป็นใคร?”
“ฉันเป็นพยาบาล”
เจนนิเฟอร์ตอบเขา “และคุณต้องไปพบหมอ เราใกล้ถึงโรงพยาบาลแล้ว
นั่งตรงนี้และหยุดพูด”
แต่ตอนนี้ชายคนนั้นรู้สึกแข็งแรงขึ้นและเขาไม่เงียบ
เขาดึงแขนเจนนิเฟอร์และพูดเสียงดัง “ผมไม่ต้องการพบหมอ
ใบหน้าผมมันเป็นแผลแค่นิดเดียว ทั้งหมด ตอนนี้พาผมกลับบ้าน!” เมื่อเจนนิเฟอร์ไม่ตอบเขา เขาเลยพูดเสียงเบา
“มาเดี๋ยวนี้ ฟังผม ผมรู้สึกสบายดี จริงๆ ผมไม่ต้องการให้คุณพาผมไปโรงพยาบาล
พวกเขาต้องการจะเก็บผมที่นั่น พวกเขาทำตลอดเวลา เพราะผมหัวใจไม่ดี
คุณดู...ผมมีนัดกับนักธุรกิจบางคนวันมะรืนนี้ มันสำคัญมาก ดังนั้น
หยุดรถและผมจะนั่งแท็กซี่กลับบ้านเอง”
ตอนนั้นรถได้มาถึงประตูโรงพยาบาล
พยาบาลคนหนึ่งเดินมายังพวกเขาในขณะที่แคลร์บอกหล่อนเกี่ยวกับอุบัติเหตุ
เจนนิเฟร์ช่วยผู้ชายคนนั้นออกมาจากรถ เขาพูดบางอย่างกับพยาบาลอย่างโกรธเคือง
แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เข้าไปในโรงพยาบาลกับหล่อน
เจนนิเฟอร์กับแคลร์ขับรถไปที่อื่น
“ผู้ชายอะไร
ไร้สำนึก” แคลร์พูดอย่างฉุนเฉียว “ไม่มีแม้แต่ ‘ขอบคุณที่เราช่วย’ หรือ ‘คุฯใจดีมาก’
”
“คนบางคนไม่เคยพูดขอบคุณ”
เจนนิเฟอร์พูด “อย่าเครียดกับมันเลย”
เมื่อพวกเธอกลับไปยังร้านอาหารแม๊กซิม
มีรถตำรวจจอดอยู่ด้านนอกหนึ่งคันเปิดไฟสีน้ำเงิน ที่นั่นมีคนกลุ่มเล็กๆ รอบๆ
ประตู
เจนนิเฟอร์ดันพวกเขาผ่านไปแคลร์อยู่ด้านหลังเธอ พวกเธอพยายามจะเข้าไปข้างใน
ตำรวจนายหนึ่งก้าวมาด้านหน้าและกางแขนของเขาขึ้น “คุณต้องรอที่นี่” ตำรวจบอกพวกเธอ
“แต่เราสั่งอาหารไว้....และเรายังไม่ได้กินมันเลย” แคลร์พูด
แต่ตำรวจไม่ได้ฟังพวกเธอ
เขากำลังมองผ่านประตูกระจกมีบางสิ่งเกิดขึ้นด้านในและคนกำลังเคลื่อนที่กัน
หลังจากนั้นหนึ่งในบริกรของร้านอาหารแม๊กซิมเปิดประตู และตำรวจ 2 นายออกมา มีหญิงสาวอยู่ระหว่างพวกเขา
มันคือผู้หญิงจากงานเลี้ยงวันเกิด
ผู้หญิงที่ใบหน้าดูไม่มีความสุขและต่างหูทองที่แพงมาก
ตำรวจดันหล่อนไปยังด้านหลังของรถและขับออกไปอย่างรวดเร็ว
เจนนิเฟอร์และแคลร์มองหน้าซึ่งกันและกัน
เย็นนี้เป็นอะไร พวกเธอรอ 2-3 นาที
แต่ตอนนี้ประตูของร้านอาหารก็ยังปิดอยู่และตำรวจยืนอยู่ด้านหน้ามันอีกครั้ง
พวกเธอต่างก็ไม่มีความรู้สึกหิวอีกต่อไป
พวกเธอเดดินไปที่รถอย่างช้าๆ แคลร์เป็นคนแรกที่พูดขึ้น “เข้ามา เจนนี่
เราไปสนุกด้วยตัวเองกันดีกว่า ไหนๆคืนนี้เราก็ออกมาแล้ว” เจนนิเฟอร์ไม่ได้พูดอะไร
แคลร์เดินขึ้นไป
“เธอจำเพลงสั้นๆของร้านอาหารแม๊กซิมในทีวีได้ไหม” เธอเริ่มร้องเพลง
“มาที่นี่เพลงยอดเยี่ยม
มาที่นี่อาหารอร่อย
ทั้งหมดเจอกันที่แม๊กซิม
เราจะมีเวลาที่ยอดเยี่ยม”
เธอหยุดร้องเพลง
เจนนิเฟอร์ไม่พอใจ “ทั้งหมดนี้ไม่ได้อยู่ในความคิดของฉันเลยจริงๆ เวลายอดเยี่ยม”
เธอพูด “ฉันต้องการอาหารมื้อเย็นที่ดี และมันก็คือคืนนี้”
“เข้ามา”
แคลร์ตอบ “เราไปร้านอื่นกันดีกว่า”
“ไม่
ปล่อยมันจนถึงสัปดาห์หน้า ฉันจะเดินกลับบ้านตอนนี้”
พวกเธอกล่าวลา
แคลร์ขึ้นไปบนรถแล้วพูดว่า “เจอกันสัปดาห์หน้า”
เจนนิเฟอร์เดินกลับบ้านอย่างช้าๆ
เอรู้สึกเครียดและไม่มีความสุข เครียดทั้งเรื่องริชาร์ดน้องชายของเธอ
เธอจำได้ว่าเขาไปหาเธอก่อนผ่าตัดเมื่อตอนเย็น เขามักจะทำงานและออกจากงานอยู่บ่อยๆ
และไม่เคยมีเงิน ปีที่แล้วเขามีปัญหาเล็กน้อยกับตำรวจ
แต่ริชาร์ดไม่ได้เครียดกับมันเลย เขาไม่เคยเครียดอะไรเลย
เขามักจะหัวเราะและมาหาเจนนิเฟอร์เพื่อถามถึงเงิน พ่อแม่ของพวกเขาเสียชีวิตแล้ว
พวกเขาไม่มีพี่น้องอีกแล้ว ดังนั้นเจนนิเฟอร์จึงแก่กว่าริชาร์ด 15 ปี เธอจะเป็นห่วงน้องชายเธอมาก
เธอเดินไปยังร้านเครื่องเพชรที่ยังเปิดไฟอยู่
และหยุดมองไปยังหน้าต่างครู่หนึ่ง
เธอมองไปยังต่างหูและเธอจำได้ว่าเป็นต่างหูทองที่อยู่บนตัวของผู้หญิงคนนั้นที่ร้านแม๊กซิมมันใหญ่และดูราคาแพงมาก
พวกเขามองผิดทั้งหมดถัดจากใบหน้าเล็กที่ไม่มีความสุข เธอได้มันมาจากที่ไหน
เจนนิเฟอร์ยิ้มให้กับตัวเอง บางทีตอนนี้ตำรงจอาจจะอยากได้คำตอบนี้อยู่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น